Dag 15

Vanaf de camping zit ik direct op weer op route.
De éérste kilometers voelen aan alsof de banden allebei lek zijn.
Zeg tegen Mariet dat we dit stuk naar Poitiers er echt niet meer bij hadden kunnen doen gisteren.
We volgen een spoorlijn naar het midden van de stad en gaan op zoek naar de kerk.
Na enig beulswerk om om er te komen, staan we allebei op een marktplein voor de kerk.
De kerk staat boven op een berg waar de stad ooit omheen gebouwd is.
Hij is oud en mooi, met veel muurschilderingen en beelden.
Ondanks dat het vakantie seizoen niet is begonnen lopen er veel bezoekers rond.
Echter geen koster priester of zo te vinden.

Hoeveel Pelgrims zullen mij hier door de eeuwen heen al voor gegaan zijn 
Ieder met zijn eigen reden, hetzij uit spirituele gedachten, of misschien op deze manier hopend een plaats reservering te kunnen bemachtigen in de hemel.
Maar goed dat we dat nooit zullen weten.
Ook waren er in de oudheid pelgrims die deze reis móésten doen van de rechter of priester in zijn of haar woonplaats.
Dit als boetedoening voor een gepleegde misdaad.
Op deze manier waren ze deze persoon voorlopig mooi kwijt.en met een beetje geluk zagen ze hem nooit meer terug.
Probleem opgelost!

En wat doe ik?
Ben nu  15 dagen geheel vrijwillig aan deze toch wel extreme tocht bezig.
Een tocht waarbij ik er fysiek er flink tegenaan moet.
Maar merk tevens dat er mentaal ook het een en ander van mij gevraagd wordt.
Ontdek dat mijn mentale incassering meer veerkracht heeft dan ik mij van te voren had gerealiseerd.
Ga er vanuit dat dit er altijd al heeft gezeten, maar ontdek dat het goed voelt dit hier bevestigd te krijgen.

En dan te bedenken dat voor aanvang van deze reis het mentale deel hetgeen was waar ik diep in mijn hart af en toe eigenlijk het meest bang voor was.
Niet voor ongelukken diefstal of beroving.
Maar het verliezen van mezelf!
Ben er inmiddels van overtuigd dat dit niet snel meer kan gebeuren.
Nee niets van dit alles,  het komt goed!
Bij het schrijven van deze regels realiseer ik me mijzelf erg open en misschien ook wel kwetsbaar op te stellen.
Maar wil jij de diepere essentie van deze tocht als lezer kunnen voelen vind ik dat ik het zo moet doen.

We zijn nog steeds wat aan het rond te kijken in dit eeuwen oude gebouw.
Loop langs twee oude dikke deuren die toegang geven tot de sacristie.
Dit is een soort van logistiek punt in de kerk vanwaaruit de priester zich omkleed voorbereid voor de mis en veel van zijn taken regelt.
Voel voorzichtig aan de grote koperen deurklink of deze open is, nee saffie tuurlijk niet, denk ik direct.

Wil door lopen maar hoor gestommel achter de gesloten deuren en klop direct voorzichtig een paar keer op een van de zware dikke deuren.
Kijk stiekem door het ouderwetse sleutelgat en zie dat er iemand is
Hoor een vrouwenstem iets in het Frans zeggen.
Voor mij een bevestiging dat ik gehoord ben.
Na wat gerinkel,  van in mijn fantasie, een setje ouderwetse grote baardsleutels aan een ring, gaat de zware dikke deur op.

Het is een oude dame die voor de kerk werkt.
Zij legt uit dat zij puur toevallig hier moest zijn om even iets uit het kantoortje van de pastoor te halen.
Wij vertellen ons doel van dit bezoek en zij pakt direct de stempel.
Bedanken haar heel vriendelijk....waarop zij oprecht benadrukt dat het een hogere macht is geweest die voor deze ontmoeting heeft gezorgd.
Ik zeg hierop in een spontane, welgemeende,  opwelling dat als ik Santiago de Compostella mag bereiken ik voor haar een kaarsje zal aansteken.
De vrouw wijst dit vriendelijk af, en zegt mij vriendelijk aankijkend, een gebedje voor haar te doen is voldoende.
Ik moet even slikken om dit verzoek.
En beloof, ondanks dat ik eigenlijk helemaal niet zo erg gelovig ben, dit voor haar te doen.

Na het kerkbezoek gaan Mariet en ik ieder onze eigen weg verder.
Even contact gegevens uitwisselen om de aankomende weken onze vorderingen af en toe te kunnen uitwisselen.

Ga Poitiers uit...kom langs een van de voor Frankrijk zo typerende grote winkelcentra.
Zie een grote sportkleding supermarkt.
Twijfel geen moment en draai direct het stuur die kant op.
Mag mijn fiets in de winkel bij de kassa neerzetten en loop naar het eerste de beste kledingrek voor fiets broeken.
Zoek er een goeie tussenuit en zoek tevens naar nieuwe handschoenen.
Als ik de nieuwe handschoenen beet heb kijk nog eens naar de oude die ik aan heb.zijn al wel redelijk aan het slijten maar dempen nog wel.
Nee doe het toch maar niet....ben nog teveel gehecht aan deze oude!

Hup..... gaat het weer verder door opnieuw weer een soort van Luxemburgs landschap.
Geen drukke wegen, kleine gehuchten, af en toe wat lokaal landbouw verkeer.
Ben eigenlijk al snel moe.....kijk op mijn route boek.
Vivonne is de eerste redelijke plaats dichtbij.
Nog even 25 kilometer door fietsen m'n jongen zeg ik tegen mezelf.
Pfff die tocht van gisteren zit mij nog aardig in de benen.
Na wat gehijg en gepuf bereik ik Vivonne.
Neem een hotelletje...moet de ik bruine nog maar een keer trekken hoor!.
Kan morgen vlak na Angoulême immers 2 nachten en een dag gratis in het huisje van Mark wonen.
Als tegenprestatie heb ik afgesproken dat ik zijn gras zal maaien.
Duik vroeg in een heerlijk zacht bed.
En begin weer aan een ontspannen nachtelijke reis.