Dag 14

Als ik om klokslag 7 uur mijn spullen aan het inpakken ben hoor ik geschuifel naast mijn tent en mijn naam wordt geroepen.
Het is de vrouw die ik had belooft een eindje op weg te helpen.
Want ik wist inmiddels ook al wat er waarschijnlijk fout was gegaan.
Op een flink aantal pagina's staat namelijk de retour route naar Nederland aangegeven in stippellijntjes.
En de heengaande route in één ononderbroken paarse lijn.

Steek mijn hoofd naar buiten en zie dat ze met fiets en al kant is klaar is om te vertrekken.

Ze bedankt mij hartelijk voor mijn aanbod maar vind bij nader inzien, dat af en toe zoeken naar de goeie weg óók hoort bij het zoeken van haar eigen weg.

Enigszins geschrokken schiet het door mijn hoofd, zou ik het niet goed gebracht hebben of zo?
Zou ze denken dat ik bijbedoelingen heb of zo.
Als ik iets niet wil.....is het dit soort fratsen.
Iemand helpen zit een beetje in het bloed van iedere brandweerman weet ik...maar niet meer dan dát!
Laat weten dat ik haar ideeën respecteer.....maar de manier waarop zij het zegt baart mij een klein beetje zorgen.

Wil opnieuw een poging doen door te zeggen en wijzend op mijn routeboek die naast mij ligt, laat mij dan even uitleggen wat je waarschijnlijk fout hebt geïnterpreteerd in het boek!
Dit wordt voor dat ik de zin af kan maken nogmaals onderbroken door de uitspraak, nee! ook dat hoort bij het vinden van mijn weg!
Oké zeg ik, dan wens ik je een hele goede reis.
En kan het niet laten om nog even, oprecht bedoeld,  tussen neus en lippen door te zeggen dat het aannemen van hulp óók bij het pelgrimeren hoort!
Weet niet of ze dit nog hoort......maar ze zegt te hopen dat ze mij onderweg naar Santiago de Compostella nog ontmoet om een kop koffie te drinken.

Enigzins verbouwereerd blijf ik achter....ga na een paar minuten maar rustig verder met mijn inpak en ontbijt procedure.
Voor ik weg fiets ga ik eerst nog even rustig op het terras van de camping in het ochtend zonnetje zitten.
Vanaf een  fietspad dat vlak langs het terras van de camping loopt hoor ik 2 mannen stemmen mijn naam roepen.
Zie dat het Leon en Stephan zijn met hun gast er achteraan.
Zij hebben met zijn drieën een hotel overnachting gedaan in Tours.
Al roepend wensen we elkaar een goede reis en verdwijnen uit het zicht.

Ben benieuwd of we elkaar op deze lange reis nog tegen gaan komen.
Want zij buigen een keer af richting de route die langs bordeaux gaat.
Ik fiets uiteindelijk om tien uur weg en heb de gang er weer flink in.
Het waait nog steeds recht op mijn pet en mijn temperatuur meter geeft nu al 23 graden aan.
Stop bij een plaatselijke supermarkt om water, pastasaus, bananen tucjes en brood in te slaan.

Een kilo of 5 zwaarder gaat het weer van "hurry-up" ben al snel drijfnat van de inspanning.
Veel drinken en regelmatig een zout tukje.

Een prachtig mooi landschap nog steeds.
Allerlei dorpjes van honderden jaren oud.
Soms waan je jezelf als een echte pelgrim in de oudheid.
Die met zijn wandelstok door de smalle straatje loopt, schelp goed zichtbaar aan een touwtje om zijn nek en zak op zijn rug.
Hier en daar bij de huizen aankloppend voor wat eten drinken en overnachting.
En......tijd zat!

Mijn realiteit is echter anders, ik rag hier met een hypermoderne fiets of deze hobbelige Franse landweggetje en kijk regelmatig op mijn GPS of mijn route synchroon loopt met het route boek.
En het is zéker mijn bedoeling om op tijd in Santiago aan te komen.
Want mij  tijd is niet eindeloos.

Als ik na een kilometer of dertig een dorpje nader zie ik al van verre dat er ruim om het dorp heen infrastructurele  werkzaamheden worden verricht ivm de aanleg van een nieuwe snelweg.

Hierdoor kloppen de pijltjes in het route boek niet meer.
Zoom de topografische kaart in mijn Garmin een flink eind uit en zie het dorpje liggen op de kaart.
Geef aan met een tikje en een paar andere commando's op het schermpje dat ik door dat dorpje moet, om zo weer op de oorspronkelijke route te komen.
En zie daar.....de techniek staat voor niets in deze moderne tijd.
De omgelegde landweggetjes staan al in deze kaart verwerkt.
Prachtig deze technieken.
Ik ben steeds blijer met deze navigatie, zolang de batterijen het doen (en dat doen ze lang), vormt hij naast het routeboek een ware rots in de branding.

Als ik over het nieuw aangelegde landweggetje de heuvel óp, bijna het dorpje in ben genaamd "Saint Catharine" zie ik rechts van de weg een fietser met reis bepakking staan.

Herken de fietstassen vlaggetje en schelp weer.
Als ik binnen gehoor afstand kom roep ik vanachter komend, ...van jouw kom ik geloof ik nooit meer af hé!
Het is Mariet, kijk in een bezweet rood enigszins geschrokken gezicht.
Verteld op een of andere zandweg beland te zijn waar allerlei kerels aan het werk waren.
En dat terwijl ze net héél nodig moest.
Kon haar fiets, die alle bepakking op de achterdrager heeft, bijna niet gedraaid krijgen in het mulle zand. Ook had zij daarbij nog iets een heuvel op gemoeten.

Ghi ghi...deze verloskundige uit Alkmaar die inmiddels maar liefs 2600 baby's op de wereld had geholpen (dus niet voor een kleintje vervaard) was een klein beetje in paniek geraakt.
Vond het een beetje zielig voor haar.

Ik ben geen vrouw, maar kan me er wel iets bij voorstellen hoor. Dat èn verkeert fietsen, hoge nood hebben en dan óók nog van die bouwvakkers rare blikken krijgen om dat die staan te kijken naar een reizende vrouw?
Tja dat voelt óók voor een man niet fijn denk ik.

Stel voor omdat ik óók aan een bak koffie toe ben even pauze te nemen en dan samen verder te fietsen.
Tot aan Poitiers....ik denk nog een kleine 65 kilometer
Daarna buigt zij af en pakt de route langs de zee richting Bordeaux.

Dat valt vanaf nu ff tegen zeg.
Af en flinke klimmetjes 800 tot 1500 meter lang.
Het wordt warmer en warmer.
Veel  drinken en regelmatig wat eten is het beste om te doen.
Door de harde wind kun je net een snelheid van 15 tot 18 km aanhouden.
Kijk af en toe in het spiegeltje die ik onder aan mijn vlinderstuur had gemonteerd, of mijn tijdelijke reisgezel mee kan komen.
Hmmmm valt niet tegen..denk ik bij mezelf.

Kom door een klein bijna verlaten dorpje met een mooi romaans kerkje van bijna 900 jaar oud.
Ff kijken of we daar een stempeltje kunnen scoren.
Kerkje is wel open, maar niemand aanwezig.

We besluiten hier even te rusten en bij te komen van de inspanningen op deze bijzonder hete dag.
Nu maar hopen dat de pastoor het goed vind dat we daar even een boterham en stuk fruit eten!
Nou ja een pelgrim heeft een streepje voor.
Mijn temperatuur meter stond inmiddels op 36 graden in de schaduw.
Hier in deze kerk gebouwd van dikke natuurstenen blokken lijkt het daarin tegen wel een koelkast.

Half uurtje uitgerust!!.....en daar gaat het weer.
Fiets pakken, uit de schaduw zodat je zadel niet zo gloepus heet wordt! Zoek mijn makkelijke positie weer op op mijn zadel.
De beschermende schuimlaag in de wielrenbroek (bijna van levensbelang) al schuifelend goed positioneren onder mijn zitvlak.
Ik realiseer me dat alles nog steeds heel is, en wil dat zo houden!

Voorzichtig al remmend van de hoge stoep af.
Want ik wil absoluut géén spaken breken.
Met al die kilo's aan gewicht is dat risico aanwezig.
Alhoewel deze Koga's er wel om bekend staan aardig wat aan te kunnen, en tevens per wiel een paar spaken meer hebben dan de standaard fiets.

Verder en verder gaat het weer richting Poitiers.
Een afwisselend landschap dat op dit gedeelte veel weg heeft van Luxemburg.
Na een uur weer flink geboenderd te hebben in deze hitte draaien we een gemaaid graslandje op naast de weg dat ingeklemd licht tussen twee weilanden met koeien.
Zoeken allebei snel positie in de schaduw onder de bomen.
Heeeeeerlijk de hele bidon van 750cc gaat in een keer leeg.
En beetje zoute studentenhaver, een banaan en een stapel tukjes erachter aan.
Bidons weer bijvullen vanuit mijn flessen voorraad achterop de bagage.
We kunnen er weer tegenaan! Goed voor je lichaam zorgen is erg belangrijk bij zo een monstertocht.

Draai mij om met fiets en al met de rug naar Mariet toe die óók aanstalten maakt weg te lopen.
Hoor ik daar een heftig sissend geluid achter mij dat 3 a 4 seconden aanhoud!
Zeg,  terwijl ik mijn hoofd om draai,...heb jij nou een lekke band joh?
Mariet die mij vragend en verwonderd tegelijk aankijkt wil nee zeggen.
Maar voor ze dat kan zie ik in de berm een meter of 5 achter haar een slang die opnieuw hetzelfde sissende geluid maakt.
Ook zij draait nu haar hoofd.
We kijken allebei geobsedeerd naar een zéér in zijn rust geïrriteerde slang van naar schatting 3 meter lang en zo dik als 3 duimen naast elkaar.
Zijn kleur is groen gelig lichtbruin gestreept in ringen naast elkaar over zijn hele lichaam verdeeld.
Als ik ergens een hekel aan heb zijn het deze beesten wel!
Door zijn kleurschakering valt hij bijna niet op tussen de zelfde kleuren van het gemaaide gras.
Met een deel van zijn bovenlijf een halve meter boven het maaiveld uitstekend kronkelt hij heftig sissend van ons vandaan.
Ik bljjf extra goed kijken waar hij heen gaat.
En probeer geruststellend aan een geschrokken Mariet uit te leggen dat deze rot beesten banger voor jouw zijn.
Zolang hij op deze afstand is doet hij niets en wil, net als wij, wegwezen.
Als we zien dat hij verder weg is en boos de aftocht heeft geblazen (gesist) durven wij ook onze rustplek te verlaten.

Verder gaat het weer in het steeds warmer wordende landschap.

Ik pijl even de vermoeidheid bij Mariet en bij mezelf, we merken dat we na iedere pauze eerder vermoeid raken.
We zijn het er overeens dat we echte uitputting moeten voorkomen.
We stoppen even om op het routeboek te kijken naar een camping dichtbij.
We zijn Poitiers immers al op 20 km genaderd.

Nemen het besluit.... de eerstvolgende camping wordt het hoe dan ook!

Stellen ons gezamenlijke reisdoel bij, en besluiten morgen de laatste kilometers naar Poitiers te doen....een stempel te halen in de kerk.
Daarna ga ik door richting Angoulême, en Mariet buigt af naar de kustroute.
Ieder weer zijn eigen weg!
Net na Angoulême zou ik immers het huis van Mark mogen gebruiken voor een rustdag.

Het is mooie luxe camping waar we na ongeveer 14 km op terecht komen.
En dat voor maar 12 euro per tent per persoon.
Wasmachines drogers douches en elektra om alle apparaten te kunnen laden en......wifi bij de receptie.
Het lijkt mij een erg nieuwe camping.
Ik maak direct gebruik van alle faciliteiten.

Maar om 10 uur vallen bij mij de ogen al bijna dicht en besluit mijn stoel op het wifi stekje bij de receptie, te gaan verruilen voor mijn luchtbed.

Allebei zijn we na deze mooie zware en vooral spannende dag aan rust toe.
En kruipen direct, ieder in zijn eigen tent!.

Daar begin ik direct aan mijn volgende reis..........dromenland!.