Dag 26 t/m 33

Ik zit in een refugio in het plaatsje Rosaria
Een klein typisch Spaans dorpje aan de pelgrims route die naar Santiago de Compostella gaat.

De huizen zien er sinds ik de Spaanse grens overgestoken ben niet veel anders uit.
Natuurstenen muren houten deuren en luiken voor de ramen.
Meeste verfwerk ernstig verweerd door de invloed van de natuur.

Soms dakpannen maar ook veel leiplaten die, naar het lijkt, zo uit de berg zijn gehaald en schuin dakpansgewijs voor de afwatering zorgen.
Prachtig om te zien, zo moeten de pelgrims in vroeger tijden dit ook hebben gezien.

Zit op het terras buiten....het is hier nu om negen uur s'avonds nog 24 graden.
Beter dan thuis,...kreeg vanmiddag een foto van Ans uit de achtertuin.
Regen regen én met dikke druppels.
Realiseerde mij bij aankomst vanmiddag dat ik nog maar 80 km hoef te gaan.
Geeft mij een beetje gemengd gevoel.
Eigenlijk wel jammer.....want kan dit nu nog maar 1 dag doen.

Maar heb ook wel weer zin in thuis te komen.
Zie wel een beetje op tegen de overgang, van de rust en regelmaat van deze tocht, naar zo dadelijk de drukte in een stad als Santiago de Compostella, het vliegveld en de drukte van alle dag straks.

Uiteindelijk is het de weg naar Santiago de Compostella toe... die deze tocht zo bijzonder maakt.

Denk alleen al aan al die honderden Refugio's op deze route.
Deze worden gerund door allèèn maar vrijwilligers.
Als jij als gebruiker van een refugio s'morgens weggaat zijn het de vrijwilligers die alles schoonmaken en opruimen.
Zodat de volgende pelgrim vanaf drie uur weer kan aankloppen voor een slaapplaats.

Heel bijzonder dat deze mensen zich inzetten om gezamenlijk de pelgrims route in stand te kunnen houden.
De meeste van deze mensen hebben vaak zelf ook deze tocht ondernomen.
En weten daardoor maar al te goed wat de pelgrim nodig heeft.

Het zal even tegenvallen de overgang naar het dagelijkse leven.
Maar goed......nemen zoals het komt.
Eén van de lessen van deze reis!

Ik laat de dagen nog even voor mezelf de revue passeren.

Na de met 100 slapers volgepakte refugio in Nájera had ik nu wel geleerd eerst even te kijken en dan pas te besluiten.
Alle volgende Refugio's waren echt uitzonderlijk ruim, schoon, opgeruimd en gezellig.
Er was altijd een keuken voor degene die zelf wil koken, zelf wassen, waslijnen, goede en schone sanitair ruimte en bijna altijd wiffi.
Ook al werkte deze laatste niet altijd even goed.
Daarnaast zijn de restaurants langs de route ingericht op de continue stroom pelgrims.
Tussen de 8 en 11 euro heb je een pelgrimsmenu.
Daar krijg je echt buik wel van vol hoor.

Vanaf Nájera ging de tocht over een bergachtig gebied naar Burgos.
Het was voortdurend berg op en berg af.

Moest onderweg nog aan de lezing denken van Clemens Sweerman die ik tijdens de wandel en fiets beurs had bezocht.
Wat mij zeker is bijgebleven was het volgende, na beklimming van de eerste helling in de Pyreneeën gaat het pas echt beginnen.!
Hij had idd gelijk.
Het gaat continue berg op en berg af
Kijk regelmatig op mijn hoogtemeter.
Merk dat ik heel langzamerhand meer boven naar boven fiets dan dat je naar beneden gaat.
dit zal na Burgos alleen maar zo blijven lees ik mijn routeboek.

In Burgos ontdoe ik mij van mijn campeer spullen.
Alles in een doos op het postkantoor.
6.5 kg lichter!
Als je Burgos eenmaal uit bent fiets je over een route die over een enorme hoogvlakte van ongeveer 200 km lang gaat, de Meseta. Deze hoogvlakte is gemiddeld ongeveer 600 meter hoog. 

Oh oh oh....wat heb ik te doen met al die wandelende pelgrims.
Op dit vlakke uitgestrekte landschap met erg weinig schaduw lopen zij dagen lang van de ene overnachtings-plek naar de andere.
Met meestal een genadeloos brandende zon boven zich en een horizon die ogenschijnlijk niet veranderd.
En dan is er die wind die meestal hard vanuit het westen waait.

Daar waar ik na een dag fietsen een duidelijke verandering aan de horizon zie, zien zij dat pas na 3 of 4 dagen.

En toch....tijdens mijn tocht over dit prachtig meedogenloze landschap heb ik genoten.
Genoten van het feit dat ik deze dagen een strakke noordoostelijke wind heb.
Geweldig  ......dit scheelde mij echt heel veel energie.

Onder het rijden over overwegend smalle boeren landwegen kun je mooi bekijken hoe prachtig het hele water irrigatie systeem is opgebouwd.
Overal gaat het systeem langs alle akkers.
Door een stenen goot op poten van een meter breed en een halve meter diep stroomt voortdurend kilometers lang een hoeveelheid water.

Op dit soort dagen gaat het fietsen echt lekker hoor.
Af en toe kijkend op mijn hoogtemeter van mijn navigatie, leert mij dat ik voortdurend op een hoogte van 800 tot 900 meter fiets.
Zou je dit nou ook als een soort hoogte training kunnen beschouwen denk ik bij mezelf?

Gelukkig zijn er zelfs in dit uitgestrekte gebied voldoende Refugio's  .

Een van deze Refugio's, waar ik overnacht ligt in een soort van dal.
Het lijkt wel een oase in de woestijn.
Eerst maak je een  afdaling van een honderd meter en fiets je uiteindelijk langs een riviertje hetzelfde pad als de wandelaars.
De overnachtingsplaats is een oud gerestaureerd ziekenhuisje uit de Middeleeuwen in een nét zo oud dorpje, genaamd Hontanas, een plaatsje met ongeveer 70 inwoners.
In het ziekhuisje woonden destijds monniken om de zieke en uitgeputte pelgrims op te vangen en te verzorgen.

Het blijft nog steeds moeilijk voor mij alle indrukken zo duidelijk mogelijk op te schrijven.
Het is zo mooi, dat je er eigenlijk zelf heen moet gaan.
Alleen dan kun je proeven van de sfeer op deze pelgrimsroute.l

Veel bewoners op de route leven van de pelgrims.
Echter niet op een super toeristische manier.
En zeker niet met een hoog prijspeil.

Met een zeker respect voor de pelgrim.
Bij het weggaan uit een refugio, restaurantje, of winkel wordt je een goede reis gewenst met de woorden "bon camino".
Zo ook door mensen die aan de route wonen, moet eerlijkheidshalve wel zeggen dat dit minder wordt als je dichter bij Santiago komt.

En de pelgrim zelf?......deze voelt zich thuis op deze lange lange route.
Er hangt geen feest sfeer. ...maar ook geen droevige sfeer.
Gewoon lekker rustig en toch gezellig.

Ik kom in de dorpjes en Refugio's telkens in gesprek met mensen van alle leeftijden en nationaliteiten.
Wisselen mail adressen en telefoonnummers uit.
Iedereen wil straks van elkaar graag weten hoe jouw weg verder is gegaan.

In heel veel van de gesprekken met jonge en oudere mensen hoor ik vaak dat zij op een soort keerpunt in hun leven zitten.
Vaak is dit na een studie, beëindiging loopbaan, relatie of gewoon verdieping zoeken in zich zelf.
zich gewoon eens tijdje willen bezinnen!

Voor mijzelf is het in éérste instantie het symbolisch iets achter kunnen laten.

Na een aantal dagen kom ik (op Vaderdag), voor de berg die naar "Cruz de Ferro gaat".
Dit zijn tevens na 200 kilometer over de uitgestrekte hoogvlakte te zijn gegaan weer de eerste bergen en dalen die ik tegen kom.

Is Cruz de Ferro voor menigeen niet meer dan een grote bult stenen met een ijzeren kruis op een houten paal, is het voor veel mensen een symbolische plaats om iets achter te laten.
Zo óók voor mij!

Hoewel ik eigenlijk niet zo heel erg in spiritualiteit en symboliek geloof merk ik wel dat het brok in mijn keel alsmaar dikker en groter wordt.
Onderweg naar boven op deze erg hete zondagmiddag (36 C°) stop ik regelmatig om wat in de schaduw van een boompje te staan.
Ben nog steeds erg blij met mijn bergversnellingen denk ik bij mezelf.
Tevens sta ik stil om even..........tja waarom.... dat weet ik eigenlijk niet!

Als ik eindelijk na 24 kilometer klimwerk boven sta zit ik inmiddels op 1500 meter hoogte.

Is Cruz de Ferro voor menigeen niet meer dan een grote bult stenen met een ijzeren kruis op een houten paal, is het voor veel mensen een symbolische plaats om iets achter te laten.
Zo óók voor mij!

Zie de bult stenen met de paal en een eenvoudig ijzeren kruis er boven op.

Laat de fiets achter en heb hetgeen ik van thuis heb meegenomen al in mijn handen.
Loop naar de bult, kijk eerst nog wat afwachtend.
Er liggen veel speciaal voorbereide stenen met teksten en spreuken er op.
En ook hier en daar foto's in plastic, verweerde knuffels, en schoenen,
Ik heb eerst wat moeite om zomaar over al deze stenen heen te lopen.
Iedere steen is ooit door net zo iemand als ik mee genomen hiernaar toe.

Zoek uit eindelijk toch mijn plekje uit.
Ik ga in dit verhaal hier verder niet dieper op in.
Maar wil je wel laten weten dat, ondanks mijn nuchterheid in dit soort zaken, mij dit zeker iets heeft gedaan.

Na ongeveer een uurtje nog wat gerust, gegeten en gedronken te hebben gaat het bergafwaarts.

De afdaling is er een met stukken van  ruim 15% hellingshoek.
Als ik zou willen kan ik makkelijk over de 60 km per uur komen.
Maar bij 45...knijp ik toch maar regelmatig in de remmen, één keer in het ziekenhuis tijdens het fietsen is wel voldoende

De dagen hierna worden de bergen telkens lager.
Maar neemt niet weg dat de hellingen omhoog.....nog steeds genomen moeten worden.
Ook wordt het goed merkbaar dat Santiago de Compostella steeds dichterbij komt.
Er zijn veel wandelaars bij gekomen.
De paden worden drukker en vooral het aantal Spaanse fietsers op mountainbike's wordt steeds groter.

Heb vandaag voor de laatste keer mijn bed op gemaakt, in een grote slaapzaal.
Alle spullen die ik nu niet nodig heb, net zoals iedere avond, ingepakt.
Mijn uitgewassen wielerkleding ligt schoon en droog klaar op de fietstassen.
Daar kan ik morgen zo inspringen.

Op naar de laatste 80 kilometers naar Santiago de Compostella.
Als alles goed gaat ga ik morgen Nienke en Vincent in Santiago ontmoeten en Zaterdag Jelmer en Ans.
Realiseer mij, nu ik dit schrijf, daar ook wel heel veel zin in te hebben!!!