Dag 34 ....de laatste krachtsinspanning.

Wordt vroeg wakker van wandelaars die al voor 5 uur bezig zijn te vertrekken.
Ga daarom maar even naar het toilet.

De regel is namelijk dat je niet eerder dan 6 uur in de ochtend in stilte opstaat.
Deze lopers willen denk ik nog één overnachting halen voor dat ze in Santiago de Compostella aankomen.
Het is immers (nog maar) ongeveer 65 km voor de lopers.

Duik nog ff in mijn bed, werp nog een blik in het bed naast mij.
Hier ligt een Italiaan uit milaan die op een 35 jaar oude reisfiets is gekomen.
Heb de fiets gisteravond laat nog even bekeken.
Hij had pech gehad 3 gebroken spaken en daardoor vooral bij afdalingen een zwabberend achterwiel.
Moest daardoor langzaam rijden.
Het is eigenijk een Peugeot fiets uit 1980....waarbij de fabrikant voor het eerst een soort van trekking fiets had ontwikkeld.
Erg mooi om te zien, maar vergeleken bij de huidige fietsen erg iel allemaal.

Zie dat het spaanse gezinnetje in de stapel bedden tegenover mij in diepe rust zijn.
Vader moeder en twee dochters van 16 en 17 kwamen gisteren tegelijk met mij aan. Doodmoe!.
Met 4 zware rugzakken waren nu 3 dagen onderweg.
Leek mij wel een knus gezinnetje.
Bij aankomst wisten ze al precies wat er als eerste moet gebeuren.
Samen slaapplaatsen klaar maken, douchen wassen en rusten.
Alles ging in een vanzelfsprekend samenspel leek wel.
Voor de rest is het op deze halfvolle  slaapzalen uitzonderlijk stil en rustig.....maar goed het is perslot van rekening ook nog voor vijfen in ochtend.
Zak gelukkig nog heerlijk weg in dromenland.

Ben om 7uur klaar wakker.....ga direct al mijn (voor de laatste keer) wielerkleding aantrekken.
Drink mijn laatste bronwater uit de weggooi fles.
Vul mijn bidons uit een nieuwe fles.
Vind dat het drinkwater toch regelmatig teveel naar chloor ruikt.
En vooral in de bidons gaat ruiken na een aantal uren in de warmte gefietst te hebben.
Eet mijn banaan op en het aangebroken zakje zoute chips van gisteren.
Tassen op de fiets hangen en navigatie installeren.
Klaar......voor de laatste etappe!

Voor ik echt wegga....laat ik in mijn routeboek nog even aan mijn Italiaanse buurman het adres zien van de dichtstbijzijnde fietsenmaker die op de route zit.
Dit had ik hem gisterenavond in het donker nog beloofd.
Kijk meteen even of ik nog iets kan doen voor hem.
De reserve spaken die ik bij mij heb zijn van een totaal andere maat.
Hij bedankt mij en zegt dat hij zich wel red zo....ik ben ervan overtuigd dat het hem wel lukt.

Spring op mijn stalen ros en zwaai nog even naar het knusse gezinnetje dat inmiddels ook al bijna klaar is.
Hoor de dochter nog net "bon camino" roepen.

Na 6 km kom ik in een dorpje en neem daar op het terras van een café mijn ontbijtje....
Er komen erg veel jonge wandelaars langs.
Gepakt en gezakt.....aan de hoeveelheid loze energie die ze produceren te zien lijkt het wel een van hun éérste loopdagen.
De loper die er al vele honderden of duizenden op heeft zitten pik je er zo tussenuit.
Deze loopt rustig en gestaag zonder verspilling van enige energie en heeft een ondertussen koffie bruine huid op gezicht en benen armen.

Zie de Italiaan langs fietsen. Ziet mij niet.
Ook een ander Italiaans echtpaar fietst langs...deze al zeker zes dagen gezien en even gesproken.
Zwaaien.

Alles klaar?....Neeeehhhnnnnn....eerst naar het toilet.
Net zoals iedere ochtend ook nu eerst.
Want iedere wielrenner weet dat als je niet écht geweest bent..op het zadel zitten steeds lastiger wordt.
En voel er ook niet veel voor om in het bos te gaan hurken.

Hoppetee. ...daar gaat het weer...kilometer voor kilometer afsnoepen van die 77 die ik als fietser nog moet doen tot aan Santiago

Zit inmiddels op een hele brede maar wel rustige voorrangsweg.
De soort van vluchtstrook is tevens de strook voor fietsers.
Komt veel voor in Spanje!

De weg loopt kaarsrecht omhoog.
Ikzelf begin op dit punt net met de stijging.
Zie op een afstand van 100 meter voor mij een stel met fietsen die ik nog niet eerder heb gezien
Dan 300 meter daarvoor de Italiaan en daarvoor heel ver, zeker 1000 meter voor mij een paar mountainbikers.
Zij trekken mijn aandacht om dat die plotseling snel aanzetten en snelheid maken.
Op de hele lengte van deze weg is verder geen geen autoverkeer.

De mountainbikers schieten links en rechts weg.
Ze maken ondanks de hellingshoek van ongeveer 6% erg veel vaart
Raar.......vaag kan ik zien dat er iets achter hun aan komt.
Het is een hond.....hij draait zich inmiddels om en druipt af.
Dan ziet hij de Italiaanse fietser met zijn zwabberende achterwiel.
Deze gaat zich omdraaien en begint bergafwaarts aan te zetten als hij ziet dat de hond het nu al blaffend en rennend op hém gemunt heeft.

Alle andere fietsers tussen mij en de Italiaan beginnen of te stoppen of maken aanstalten om ook te draaien.
Ik houd zelf ook in...ondertussen kijkend bedenk ik mij de elektronische honden verjagen onder in de achtertas te hebben.
Ik was immers Frankrijk al lang geleden doorkruist en ging ervan uit deze niet meer nodig te hebben.

Mijn ogen zoeken inmiddels de berm af.
Voel échte woede in mij opkomen. ...dat gaat mij niet gebeuren dat ik voor zo een rot hond omdraai.
Zie een hele lange stok liggen half onder het lange gemaaide gras.
Zet de fiets neer.
De hond is nog steeds met zijn agressieve aanval bezig tegen de Italiaan, zie ik uit een ooghoek.

Pak de te lange stok, breek hem zo dat er een anderhalf meter lange lengte ontstaan.veeg het gras eraf.
Stap op de fiets, zet de fiets in de goeie versnelling om, als het moet, flink te kunnen aanzetten.
Leg de stok over de bovenkant van mijn vlinderstuur stuur.

Gesterkt door mijn boosheid en het hebben van een wapen fiets ik weer door naar boven.
De hond heeft inmiddels de achtervolging van de Italiaan opgegeven.
Nu heeft hij het op mij gemunt zie ik.
Kom bij het doorfietsen naar boven de Italiaan tegen.
We herkennen elkaar. ..zeg in het Engels dat hij gewoon door moet rijden naar boven.

Hij durft niet..... en fietst door naar beneden.
de hond komt nu mij richting uit.
Ik hoor links en zie in mijn spiegeltje een auto achter mij inhouden.

Ik heb er zin in...denk ik...terwijl de woede om dat rot beest weer opborrelt.
Ik ga ......Grr $#@/)(% ¥~¤% ₩¥>=¥£€..bommen en granaten niet omfietsen voor dit valse mormel!!!

Kom maar jochie denk ik fietsend terwijl ik in mijn rechterhand met de stok begin te zwaaien.
Zie ik dat de hond een ketting van 2 meter met zich mee sleept en met de boventanden agressief naar mij blijft
Die is vast losgebroken ergens bij een boerderij bedenk ik mij.
Als de hond mij inmiddels dichterbij komend met de stok ziet zwaaien houd hij in.
Zijn kop gaat naar beneden en het blaffen stopt.
Tegelijkertijd begint links naast mij de auto te stoppen en gaat de passagiersdeur open en hoor ik in het Spaans een mannenstem iets schreeuwen.
Dacht even dat het voor mij bedoeld was.
Zie echter dat de hond met ketting en al via de berm door een weiland weggaat.
Of hij nu geschrokken was van mij met de stok of dat hij door de zijn baasje naar huis is gestuurd zal ik nooit weten.
Maarrrr een ding weet ik wel. ...ik ben niet om gefietst!

Het gaat verder, de hele dag berg op berg op en af
De lengte van de hellingen worden gelukkig wel minder lang maar nog steeds venijnig stijl.
Ik stop regelmatig om te eten en drinken.

Kom door een dorpje het is half twee in de middag.
Er ligt een man op een brede tuinmuur te slapen.
Al zijn spullen in een winkelkarretje.
Lichtbruin hondje er onder.
Zeker een zwerver
Er hangt een grote jakobsschelp aan de kar.
Zou het dan tóch een pelgrim zijn?.

Rijd nog steeds door hele kleine dorpjes en geniet nog steeds van alles om mij heen.
Bedenk mijzelf dat alleen te gaan een goeie beslissing is geweest.
Ik stop vandaag extra vaak om van de stilte op de kleine weggetjes te genieten.
En wil eigenlijk nog niet dat het al afgelopen is.
Bepaal heerlijk mijn eigen tempo!

Het landschap wordt steeds minder ruiger en bosrijker.
Op een van deze wegen sta ik weer een tijdje stil.
Kijk om mij heen en maak weer wat foto's.
Op dat moment denk ik.....dit zou net zo goed een weg in het bos van Montferland kunnen zijn of op de Holterberg.

Verder gaat het weer.
Nog een hele lange en steile klim.
Daarna heerlijk 4 km afdalen.
Nog een kleine heuveltop en zie daar komen de éérste woonwijken al van Santiago de Compostella.
Precies volgens het routeboek van Clemens Sweerman moet je via een viaduct over een snelweg heen.
Gelukkig zie ik nog net daarvoor het naambord van Santiago staan.

Eerst even een paar foto's schieten van dit bijzondere moment.

En ook een foto voor Rienco Rutgers...had hem beloofd een foto te sturen met zijn bedrijfsnaam in combinatie met het bordje Santiago.
Ha ha..."Rutgers milieu"   beroemd in heeeeeeuuul Europa.

Heb van hem per slot van rekening geweldig goede wielerkleding gesponsord gekregen.

Ik bel Nienke en Vincent dat ik er aan kom.
Moet volgens de Garmin nog 5.5 km

Zij gaan klaar zitten op het plein voor de Kathedraal.

Santiago is een  drukke stad.
Tijdens mijn tocht naar het centrum zie ik steeds meer wandelaars en fietsers.
Sommige wandelaars duidelijk vermoeid en soms een beetje mank lopend.
Veel fietsers met vieze stoffige en bemodderde fietsen en dito bagage tassen.
Ga bij de oude binnenstad ergens een straatje in en fiets langzaam door het voetgangers gebied heen.
Heel gewoon hier als je als pelgrim komt.
Maar telkens loopt mijn weg vast op steile trappen die naar beneden gaan en uitkomen op het plein.

Na vijf pogingen van omrijden en weer klimmen, ben ik her helemaal zat, want ook deze stad en kathedraal ligt net zoals veel van dit soort eeuwenoude steden op een berg.

Bij een trap waar ook veel rugzak pelgrims naar beneden lopen stap ik af.
Deze trap gaat onder een lange poort door.
Er komt uit de poort muziek van een soort van middeleeuwse doedelzak, bij het langslopen zie ik een jongen deze bespelen.
Een jonge vrouw speelt heupwiegend op een tamboerijn op de maat mee.
Maakt op mij allemaal een sprookjesachtige indruk.
Onderwijl dat ik met de fiets aan de hand, en de remmen in, naar beneden ga moet ik toch weer aan die pelgrims in vroeger tijden denken.
Zouden zij dit ook zo hebben meegemaakt.

Aan het einde van de trap sta ik plotseling midden op plein.
Vol in de nog steeds genadeloos brandende zon kijk ik om mij heen.

Zie mensen met rugzakken en reisfietsen en aangepaste mountainbike's.
En heel veel vreugde en emotie.
Veel lopers en fietsers die gezamenlijk zijn aangekomen omhelzen elkaar.

Er zitten hier en daar mensen in kleine groepjes op hun rugzak bij elkaar.
Hoor allerlei talen door elkaar praten.

Ik zie dat weer anderen en beetje verdwaasd om zich heen kijken.
En plotseling een aantal lopers of fietsers zien die zij elkaar klaarblijkelijk al een tijdje niet meer hadden gezien.
Ook hier is het weer een duidelijk zichtbaar hartelijk en emotioneel weerzien.

Ikzelf kijk rond....zie dat Vincent aan de zijkant van het plein op een terrasje staat te zwaaien.
Nienke komt al naar mij toe lopen.
Vincent komt er direct achteraan.

Wij omarmen elkaar hoor een snik, is dat van mezelf of van de ander?
Ook mij valt het emotionele en hartelijke weerzien ten deel.

Mijn tocht! mijn missie! zit er op!