Dag 25

Deze ochtend ben ik al vroeg wakker door al het zachtjes ontwaken van de wandelaars.
Zij Zijn voor het aanspringen van de verlichting al aan het inpakken.
Echter wel stilletjes zonder een ander tot last te zijn.
Merk dat ik tijdens het nachtconcert heerlijk geslapen heb.

Als de lampen aanspringen lopen de éérste wandelaars met rugzak en al naar de uitgang.
Ik begin langzaam aan op mijn bed alles in mijn tassen te pakken.
De zelfde werkwijze als wanneer ik met de tent zou zijn. Zittend mijn luchtbed leeg laten lopen, slaapzak oprollen, tassen volstoppen.
Fietskleding aan.

Alle spullen op precies hetzelfde plaatsje net als al die weken ervoor.
Zo hoef ik tot nu nooit naar mijn spullen te zoeken en is de kans op kwijtraken van uitrusting of kledingstukken kleiner.

Naar beneden lopen. ...je lakens en kussensloop inleveren....en dat alles voor maar 10 euro.
Ik denk....als dit zo blijft stuur ik al mijn kampeer spullen retour.
Dit scheelt mij veel luchtweerstand en aan gewicht wel 6.5 kg.

Als ik de fiets opgepakt heb met al mijn spullen, pak ik nog een pelgrims ontbijt in een café aan de overkant.
Voor 5 euro kun je zelf niet al die moeite doen van het inkopen doen koffie maken enz enz.
Wat dat betreft is dit gedeelte van Spanje veel goedkoper dan Frankrijk.

Fiets Pamplona  uit....het is een drukke stad met een mooi oud centrum met veel smalle straatjes dat eigenlijk op een berg is gebouwd.
Al remmend ga ik naar beneden tot ik op een soort van rondweg kom.
Met een fietspad!

Zou er best nóg eens heen willen.
Merk eigenlijk dat ik niet ècht toekom aan het bezichtigen van steden of andere bezienswaardigheden.
Mijn dag ritme zit zo vol met het halen van mijn kilometer target, boodschappen, wassen, en uitrusten dat s'avonds nog eens uitgebreid gaan rondkijken er niet van komt.

De dagen zijn gevuld met 6 tot 9 uur fietsen of onderweg zijn.
Ook niet erg hoor want het schept zo wel ruim de tijd om over van alles en nog wat na te denken.
Dat nadenken komt eigenlijk vanzelf.....daar hoef ik niets voor te doen!

Soms als ik weer eens de zoveelste lange helling krijg waar ik met een gangetje van 7 of 8 tegenop moet ga ik uit verveling mijn navigatie een beetje onderzoeken.
Hoeveel km naar het volgende dorp bijv. en welke gebruiksmogelijkheden heeft dat ding nog meer?.
En zie daar!! ....ik ben weer bovenop een berg.
Ook is de muziek in mijn mp3 boxje een geweldige aanvulling voor de saaie momenten en tevens een ondersteuning bij het trap ritme.
Vincent en Nienke hebben een heerlijke mix van muziek op de geheugenstick gezet.

Als ik eindelijk Pamplona uit ben gaat het direct omhoog.
Kijk heerlijk om mij heen en zie dat, er links onder mij, in de vallei het vliegveld van Pamplona ligt.
Na een stukje over een drukke verkeersweg te moeten mag ik eindelijk weer afbuigen over een rustige boeren weg

Het gaat continu vals plat omhoog.
Mijn metertje geeft 2% aan.
En de wind blaast genadeloos krachtig op mijn knar!

Ik zie een gestalte in de verte achter mij, ook op een fiets, aan komen.
Heel langzaam loopt hij op mij in.
Nu hij dichterbij komt zie ik in mijn spiegeltje dat het een racefiets is.

Hoor dat er iemand duidelijk in het Nederlands hallo..roept.
Heeft mijn NL sticker opgemerkt denk ik.
Houd iets mijn snelheid in en verwelkom hem.
Stellen elkaar, nog steeds fietsend,  aan elkaar voor.
Ik heet Nico zegt hij.
En vertelt dat hij 21 mei is vertrokken uit Groningen.
Dus inmiddels 200 km meer heeft gedaan dan ik.

Hij is blij een Nederlander te spreken.
Had er in heel Frankrijk maar één ontmoet.
En toen hij gisteren, net als ik,  ook over de muur was gegaan weer niemand ontmoet.
Onder het fietsen willen we blijven praten maar dit wordt telkens verstoord door verkeer dat ons voorbij wil rijden.

Het is inmiddels bijna één uur in de middag, Nico stelt voor in het volgende stadje even samen te lunchen.

Nico, een man van 64 is een gepensioneerde leraar van het conservatorium in Groningen.
Vriendelijke en vooral sportieve wielrenner.
Hij gebruikt een echte racefiets waar hij voor deze gelegenheid een bagagerek op heeft laten maken.
Hele dunne race bandjes, ik zou het niet durven!.
Maar goed. ..alles werkt en Nico had er inmiddels al dik 2000 opzitten.

Voor we het weten hebben we het over diep menselijke zaken zoals het nut van deze pelgrimstocht en vooral ook het waarom!.
Verder bevestigd hij in zijn verhaal over de reis tot nu, dat alleen zijn, toch iets heel anders is dan je alleen voelen.

Al snel komen we er samen achter dat ook wij één van de vele duizenden zijn die deze tocht als een persoonlijke uitdaging zien.
En een ieder tevens met een persoonlijke missie bezig is.

We besluiten voorlopig nog een tijdje samen op te fietsen en over een kilometer of 25 een refugio te zoeken voor de overnachting.

Bij de refugio aangekomen blijkt deze bijna vol te zijn.
Het is eigenlijk ook al best laat om te zoeken naar overnachting.

Werp even een snelle blik naar binnen.
50 stapelbedden in een langwerpige ruimte, zonder tussenschotten of zo.
Het plafond is niet hoger dan thuis in je eigen slaapkamer en er zitten 5 kleine klapramen in een van de lange muren en de andere lange muur is blind.
In de korte muur zitten twee nooduitgangen naast elkaar met paniek sluitingen.
Echter de kieren zijn met tape dicht geplakt!
Denk... nou ja het is dun plakband....maar niet ideaal.
Ga er van uit dat de deur wel open gaat als het moet.

Ik neem het maar zoals het is......maar ben niet echt blij met deze situatie.
Als ik s'avonds op mijn bed lig om 10 uur, is het snurk concert al begonnen.
Kijk vanuit mijn positie in het hoge stapelbed nog eens over alle stapel bedden heen....zucht....nou ja ik zie wel wat de nacht brengt.

Doet mij meer aan een vluchtelingen barak denken dan een slaapplaats.

Half elf gaat de verlichting uit op een paar schemerlampen na.
Direct zwelt het snurk en zucht concert aan tot orkaankracht.

Ben gelukkig doodmoe en hoor niets meer van de nieuwe muzikanten die er vast en zeker nog bijgekomen zullen zijn!.

Als ik s'nachts even mijn bed uit moet voor een toilet bezoek dat in een hele andere ruimte is, merk ik bij het terugkomen pas hoe ontzettend benauwd het is geworden.
Zie dat de ramen op één na dicht zijn.
En het concert is nog lang niet afgelopen.

Kruip nu maar op mijn slaapzak ipv er in.
Voor ik moe wegzak in mijn slaap bedenk ik mij een ding.

Volgende keer als ik een overnachtingsplaats zoek eest kijken hoe het er uit ziet.