dag 34, 35, 36 De geest van de Camino

Vandaag beetje duf wakker, 
Duizelt me in mijn hoofd.
Ohja ik weet het weer,.... ben gisteren aangekomen hier in Santiago de Compostella.
Gisteren voor de laatste keer mijn wielerkleding uitgewassen in de wasbak.
Zal nu na een nacht uithangen onderhand wel droog zijn.
Gaat het in ieder geval schoon in de doos naar Nederland.

Heb gisteren een hotelkamer geboekt in "hotel Mexico" ongeveer een twintig minuten lopen vanaf het plein vanwaar ik gisteren ben aangekomen van mijn lange fietstocht.
Het voordeel van dit hotel is dat je meteen je fiets op de verzamelplaats hebt staan voor het transportbedrijf die deze ophalen. 
Deze zorgt ervoor dat fiets incl. bagage binnen twee weken bij jouw thuis voor de deur wordt afgeleverd.
Daarnaast krijg je ook nog eens 10 procent korting op de hotelrekening.

Ga naar beneden op straat en op zoek naar een klein restaurantje om een ontbijtje scoren.
Voel me duf en ook eigenlijk wel aardig moe.
Zou dat er dan nu pas uitkomen?
Weet nu inmiddels één ding zeker, ik ga niet meer verder.
Het is mooi geweest zo, had in het begin nog wel de ambitie gehad om naar het einde van de wereld door te fietsen.
Dit is eigenlijk kaap Finisterre, dit ligt aan de kust en is nog weer even 115 kilometer verder.
De naam het einde van de wereld stamt nog uit de tijd dat men dacht dat de wereld plat was.
Op het uiterste puntje van de kaap verbrande in vroeger tijden de pelgrim al zijn kleding en was op deze manier helemaal gereinigd van al zijn zonden.
Om dat ik niet zo heel veel zonden heb begaan, had ik eigenlijk voor deze gelegenheid mijn oude afgedankte wielrenbroek van de Lidl nog bewaard.
Zou in mijn huidige fysieke staat betekenen dat ik nog 2 dagen door een bergachtig gebied moet.
Nee denk ik bij mezelf, weer bergjes op en af.
Ha ha.... dan maar doorleven met een paar zonden meer!. 
Voel dat acclimatiseren voor de 2 twee dagen die ik nog heb, belangrijker is dan wéér op de pedalen stappen en nieuwe afstanden overbruggen.

Besluit daarom definitief er een punt achter te zetten, en alleen nog maar in Santiago te blijven.
Lekker in de stad ronddolen, nieuwe binnenkomers bekijken, koffie drinken in de huiskamer van de lage landen en met Nienke en Vincent uit eten gaan.

Ben blij gisterenavond mijn credential (soort van diploma dat je de pelgrimstocht hebt volbracht) al opgehaald te hebben.
En een bewijs dat je de afstand ook daadwerkelijk hebt afgelegd.
Mijn afstand is alles bij elkaar 2755 kilometer geweest.
Ik vind het ruim voldoende geweest.

Het bezoek aan de huiskamer van de lage landen was echt een van feestje van herkenning. 
Dit is een ruimte net naast het bureau waar alle pelgrims hun credential kunnen ophalen.
Het voordeel van de ligging van deze huiskamer is dat je dit tijdens het wachten in de rij ook ziet en er meteen even langs kunt gaan.

De huiskamer is een initiatief van het "Sint Jacobs genootschap van Nederland en Vlaanderen".(de lage landen)

Ik ben er deze ochtend om halftien, kom binnen en wordt direct door twee gastvrouwen verwelkomt in het Nederlands.
Heerlijk nu eens niet te hoeven aftasten in welke taal ik nu weer eens mezelf verstaanbaar te moeten maken.
Krijg meteen een lekkere Hollandse bak koffie aangeboden.
Er zitten inmiddels al een aantal andere Nederlandse wandelaars en fietsers.
Binnen de kortste keren is het een gezellige uitwisseling van ervaringen en tips over en weer.
Hier kom ik Nico uit Groningen weer Tegen, Hugo uit Almelo, de twee Zeeuwen uit Goes, Ronnie op zijn ligfiets uit Lier in België.
Allemaal met hun eigen bijzonder verhaal, met de een had je ooit meerder uren of dagen opgetrokken en de andere slechts af en toe een korte ontmoeting gehad Op deze prachtige soms pijnlijke hete natte onvergetelijke lange route.

merk nu ik dit begin op te schrijven er weer een geweldig gevoel van opwinding opborrelt in mij.
zie nu heel veel bijzondere momenten weer als een flits voorbij komen.

Neem nou Nico de 64 jarige muziek leraar uit Groningen, met zijn prachtige droge humor, die erg goed kon fietsen.
waar ik een flink aantal dagen mee op gefietst ben, vooral de dagen dat we veel tegenwind hadden in Spanje deed hij ongevraagd zonder enige tegenprestatie het veel zwaardere kopwerk.
als ik het dan af en toe overnam, was het alweer gauw dat hij het zelf maar weer ging doen, want tja ik heb wel een duurvermogen maar niet zoals een echte wielrenner als hij.

En dan die Hugo uit Almelo op zijn hig-tech Santos met riemaandrijving en dito hypermoderne versnellingsnaaf, de eerste ontmoeting met hem was ergens in Spanje, 
Nico en ik hadden er al een aardig eind opzitten (75) komt Hugo er aan fietsen, stopt even met een rood verbrand gezicht, schuim op de lippen en een lach van oor tot oor.
even een kort praatje.Had er nu ongeveer ook 75 km afgelegd maar ging zeker nog wel ff een paar uur door, 
zoef weg was hij weer!!!

Of Anja uit Didam....was toch maar even in haar uppie naar Santiago gefietst in vijf weken tijd.

Al deze ontmoetingen maken het in zo een huiskamer erg gezellig

Een andere doelstelling van de huiskamer is ook de mensen bij te staan in het zoeken naar slaapruimte, reisadvies, vervoer van fiets en bagage.
En als laatste je laten registreren in het register van het Jacobs genootschap.
Van alle pelgrims die uit Nederland of Vlaanderen waren aan gekomen dit jaar, was ik nummer elfhonderd en nog wat.

Toen ik terug bladerde zag ik ook nog een stel dat ook uit Doetinchem kwam, volgens Anja uit Didam was dit een stel uit mijn eigen straat dat zij een paar weken daarvoor al had ontmoet op een camping.
Hoe klein de wereld toch is hé!

Later op de dag ga ik een lekker schaduwplekje zoeken op het plein.
Heerlijk kijken naar steeds weer nieuwe lopers en fietsers die binnenkomen.
Steeds weer dezelfde beelden van mensen die rustig op het plein op hun rugzak zitten rond te kijken, en plotseling wild krijsend en lachend opspringen omdat ze Een reisgenoot van ergens op deze lange tocht ontmoet te hebben ook binnen zien komen.

Zo ook ik,....zie iemand fietsen,....moet even goed kijken.
Dat is Gido, een Duitser van 68 uit Mainz.
Had ik ontmoet na mijn afdaling  na Cruz de Ferro.
Daar was hij nog samen met een vriend, de laatste dagen heb ik hem toevallig weer een paar keer ontmoet tijdens een rustpauze.
Hier vertelde hij mij dat hij zijn vriend kwijt was geraakt, op de middag na Cruz de Ferro.
Het was weer een hartelijk weerzien op dit plein, echter had zijn vriend nog steeds niet gevonden.
Probeerde hem gerust te stellen,  door te zeggen dat ik zijn fiets 2 dagen geleden nog had zien staan bij een restaurant in een plaats waar ik had geslapen.
De fiets van hem was namelijk een met de hand overgeschilderde racefiets in de kleur mint groen.

Toen ik weer terug naar mijn schaduwplekje ging en nog maar net zat, kon ik mijn ogen niet geloven.
Wat ik daar zag aankomen had ik volgens mijn gedachten al eens ergens in een klein dorpje in de buurt van Santiago gezien.
Iemand die er een beetje uitzag als een zwerver en een winkelwagentje voor zich uit duwde kwam de het plein op rijden.
Een lichtbruin hondje parmantig heen en weer huppelend.
Ja kon niet missen, dit was de man die ik op een brede tuinmuur had zien slapen.

Ook hij ging in de schaduw zitten en keek wat verlegen om zich heen.
Hij droeg een grote mooie Jakobsschelp op zijn borst
Ik hield mij even in......hij zag er ook wel heel erg vies uit hoor!.
Maar mijn nieuwsgierigheid overwon het van de afkeer.

Ik liep naar hem toe.
Sprak hem onderzoekend in het Engels aan, en vroeg over de slapende man op de tuinmuur die ik had gezien.
Hij bevestigde mijn vermoeden, ondertussen was er schuin naast mij ook een jonge vrouw genaderd.
Ook zij vroeg hem of hij in een bepaalde refugio was geweest een week of 4 geleden, zij kon zich namelijk herinneren dat zijn hond zo ernstig ziek was geweest.
Hij vertelde dat het winkelwagentje op zijn pad was gekomen om de hond in te doen toen deze te ziek was om te lopen. En het dragen van de hond boven op zijn rugzak niet meer vol te houden was.
Toen hij daar ook bevestigend op antwoordde vertelde de vrouw mij in het Nederlands dat zij via de route vanaf Santandar via Camino Del Norte  naar Santiago was komen lopen en hem met zijn hondje, en toen nog met rugzak, daar had ontmoet.
We stelden ons even snel aan elkaar voor, hij hete Igor (dacht ik) en kwam uit Bulgarije, zij hete Eva en kwam uit Amsterdam.
Igor was een jonge die in zijn hoofd erg idealistisch leefde, zoekend naar een wereld van gelijkheid en vriendschap.
Hij had onderweg een aantal weken in een commune gewoond ergens aan de route in Spanje.
Dit was hem heel goed bevallen.

Had afgesproken met vrienden dat als hij de pelgrimstocht had volbracht in Bulgarije samen met hen een ecodorp zouden gaan beginnen.
Toen wij hem vroegen waar hij onderweg van leefden, vertelde hij van datgene wat ik krijg als pelgrim.
Even dacht ik met iemand te doen te hebben die uit de middeleeuwen komt!
Dit sloeg echter bij mij direct ook om in een zekere medelijden.
Maar kon mij eigenlijk niet aan de indruk onttrekken dat de echte oude pelgrim er ook wel zo vies en verwaarloosd uitgezien kan hebben na zijn barre tocht.

In het lange gesprek dat wij met ons drieën voerde kon ik merken dat hij zichzelf helemaal niet zielig voelde.
Toen we afscheid van elkaar namen vertelde ik hem dat ik het mooi zou vinden als ik van hem een foto mocht maken en dat ik over hem wilden vertellen op mijn blog.
Ik legde een vriendschappelijke arm om zijn schouder en ging dichter naast hem zitten.
Terwijl Eva een foto van ons maakte, hoorde ik hem zachtjes verontschuldigend tegen mij mompelen voor zijn geur!

Ondanks zijn uiterlijk en geur had hij bij mij, en aan de reacties van Eva te horen ook, wél veel respect afgedwongen.
Respect om in deze moderne tijd, toch met zo weinig aan zekerheden, lees!; geld en goederen, deze hele lange reis te hebben durven ondernemen.
 
De dagen heb ik verder vol gemaakt om samen met Nienke en Vincent de broodnodige cadeautjes te kopen.
Ik heb iedere dag heerlijk een aantal uren genoten van het observeren van de nieuwe binnenkomers.
Daarnaast ook iedere middag een paar uur geslapen op mijn hotelkamer, was net of de vermoeidheid er nu pas echt uitkwam.
Op Zaterdag 26 Juni zijn wij, Nienke Vincent en ik, halverwege de middag naar het vliegveld gegaan om om halfvijf het vliegtuig te nemen.
Ook hier was het een weerzien van oude reisgenoten.
Nico was het ook nog gelukt een ticket te kopen, en Hugo zat ook in het vliegtuig.
Zo ook een groepje 5 mannen uit Nederland die ik zeker over een lengte van 700 kilometer verscheidene malen had ontmoet.
Echter nooit echt een gesprek mee aan heb kunnen knopen, volgens mij is dat nou het verschil tussen alleen gaan of met meerdere.
Veel meer dan hoi, hallo wat priet praat en flauwe grappen kwam er niet van. 
Net voor dat ik naar de inmiddels geopende Boarding Gate moest lopen zag ik om een hoekje waar ik langs kwam een oudere man gebukt bezig zijn wiel uit zijn Gazelle reisfiets te halen. De platte grote doos waar deze in moest stond klaar tegen de muur.
Op het moment dat hij weer recht op kwam keken we elkaar aan.
We herkende elkaar direct, het was Gido de Duitser uit Mainz die zijn vriend uit het oog was verloren een paar honderd kilometer voor Santiago.
Vroeg hem direct hoe de zaken er nu voor stonden, en vertelde mij dat hij zijn vriend nog niet had gevonden.
Hij hoopte echter omdat ze samen in zelfde vliegtuig moesten zijn, dat zij elkaar hier weer zouden zien. 
Wenste hem veel geluk en sprak van harte de hoop uit dat ze elkaar zouden vinden.
Het antwoord zal ik helaas waarschijnlijk nooit horen.
  
Als ik nu de hele vijf weken de revue laat passeren en mezelf afvraag wat heeft het je nu gebracht?
Heb ik moeite dit zo een twee drie op te noemen.
Een die mij als eerste te binnen schiet is dat ik echt het gevoel heb iets achter gelaten te hebben op Cru du Ferro, en tevens voor mijzelf afgesloten.
Het alleen zijn heb ik verder ook als erg goed ervaren en ontdekt dat ik mezelf beter kan herpakken als dat nodig is dan ik dacht.
 
Eenzaam heb ik me eigenlijk nooit gevoeld, op die ene keer na dat ik geen onderdak kon vinden.
Maar ben ervan overtuigd dat ik mij, als ik geen onderdak had gevonden, in die situatie ook wel had gered. 
Heb geen spijt gehad van de keuze deze reis alleen te ondernemen, het zorgde er voor dat ik sneller in contact kwam met mensen van alle nationaliteiten.
Dit voelde als een verrijking op deze reis. Vond het heerlijk om dagen gewoon op mijzelf aangewezen te zijn. Dit voelde eigenlijk heel goed.
Verder wil ik bij deze iedereen van harte bedankt voor alle lieve woorden en aanmoedigingen.
Met Name Ans Nienke Jelmer en Vincent bedankt voor jullie ondersteuning.
Realiseerde mij vooral tijdens de reis dat het voor de achterblijvers, in het bijzonder Ans, het moeilijkste moet zijn geweest.
Ook dit was voor háár een lange reis geweest, zomaar 5 weken zonder je man waar je al 37 jaar mee samen bent, dit is voor haar vooral de begin periode erg moeilijk geweest.
gelukkig dankzij de  geweldige steun van familie, vrienden, en kennissen  heeft zij deze periode goed doorstaan.
en, last but not least, waren we allebei reuze blij elkaar op Schiphol weer in de armen te kunnen sluiten. 

Of deze reis het einde is weet ik niet!
Weet één ding zeker dat ik tijdens deze reis erg veel heb mogen ervaren over de geest van deze tocht (Camino).
Voorlopig leeft deze nog wel een tijdje in mijzelf voort

Hoop van harte dat het mij gelukt is om jouw als lezer van mijn tocht, hier wat van heb kunnen meegeven.