Dag 12

Vandaag op tijd weg de weg gaat door het dal van de rivier de Loire.
Hele grote stukken over hoofdzakelijk dijkwegen die niet veel breder dan een fietspad zijn.
Bijna geen auto's die jouw voorbij rijden of tegemoet komen.
Valt mij tóch al enkele dagen op dat automobilisten vaak sterk voor je uitwijken en afremmen.
Is wel een fijn gevoel, de Franse automobilist is op dit soort wegen vaak hoffelijk, ook in het geven van voorrang daar waar je het eigenlijk niet hebt.

Het landschap waar ik doorheen fiets is vergelijkbaar met het stroomgebied van Rijn Maas en Waal in Nederland.

vandaag barst ik van energie en trap ondanks de harde tegenwind er flink tegen aan.
zit voortdurend tussen de 20 en 25 km per uur.
Er is echter wel een klein stemmetje in mijn hoofd die zich afvraagt of ik niet te hard ga?

Ik wil zien een eind voorbij Orleans te komen.
ook deze dag, tot nu toe, nog steeds geen Santiago gangers tegengekomen.

Wat zou dat toch zijn?
Zijn mensen bang voor Parijs?
Misschien bang nooit meer thuis te komen?
Net zoals de pelgrims in vroeger tijden door de verlokkingen van deze stad nooit meer weggingen.

De route is prachtig, dankzij de route boeken van Clemens Sweerman.
Anders denk ik niet dat je dit soort routes snel aan elkaar gekoppeld zult krijgen.
prachtig...over hobbel wegen, echte fiets paden, gravel wegen lange lange dijkwegen en lokale boeren weggetjes.

En maar heel weinig drukke wegen.
Moet nog ongeveer 10 kilometer tot aan Orleans

In de verte op een bankje met uitzicht over de Loire zit iemand, tevens herken ik aan de contouren de achterkant van een reisfiets met bepakking.
Als ik dichterbij kom is het Nederlandse vlaggetje en jakobsschelp onmiskenbaar op de linker en rechter achterkant van de fietstassen aanwezig.
de Jakobsschelp hét teken dat je onderweg bent naar Santiago de Compostella.

Ben toch even toe aan een rustpauze.
Stel mijzelf voor.
Zij heet Mariet een verloskundige uit Alkmaar.
Heeft vorig jaar ook al een deel van de route gefietst vanuit Alkmaar tot Parijs.

Dit jaar heeft haar man haar in Parijs afgezet en gaat ze in drie weken tot aan de Pyreneeën.
Dit is deel 2 van de routeboekjes van Clemens Sweerman.
Met dit verschil dat zij in de stad portiers naar het westen afbuigt en de kustroute volgt.

Vertel haar dat zij nu de eerste Santiago ganger is die ik na Parijs ontmoet.
Ben er eerlijk gezegd ook wel een beetje blij mee weer wat aanspraak te hebben.
Besluiten na een klein half uurtje een eind samen op te fietsen, boodschappen te doen en na deze lange tocht een camping te zoeken.
Inmiddels ben ik de 85 kilometers overschreden.

Mariet vertelde mij dat zij afgelopen nacht bij een pastoor in de bibliotheek had mogen slapen.
Zij had geen camping meer kunnen vinden.
Mooi toch die gastvrijheid die iedereen ontmoet op zo een pelgrimstocht!
Zo moet de echte oude (lopende) pelgrims het ook meegemaakt hebben lijkt mij.

Op de camping aangekomen ontmoet ik ook nog Leon en Stephan.
2 jonge mannen van, ik schat, 35 jaar, de een is huisarts in Amsterdam en de ander werkt voor een adviseurs bureau voor de gezondheidszorg.
Hebben nu 10 weken vakantie en ook via de kustroute onderweg naar Santiago de Compostella.
S'avonds als we uit nood, om niet opgevreten te worden door de muggen, alle vier in de kantine belanden, het wordt het een gezellige uitwisseling van ervaringen.
Op het laatst vroeg Mariet of wij allemaal een heel persoonlijke noot in haar dagboekje willen zetten.

Ik schrijf wat ik van deze ontmoeting vond, en kon het niet laten om er bij te schrijven dat zij zonder het te weten er voor gezorgd had dat ik eindelijk wat langzamer ben gaan fietsen.

Uiteindelijk duikt iedereen om halfelf zijn bed in.