Dag 11

Dag 10 eindigde met een rotgevoel.
Ik was mijn tentje aan het opzetten
Prachtig zacht gemaaid grasveldje waar mijn tent wel 10 x op kon staan..
Ram de haringen met de hand in de zachte grond.
Het had hier immers óók geregend vandaag.

Luchtbed opblazen alle tassen er in....en pak als laatste mijn stuurtasje beet....klik hem los van het stuur en kijk er even in.

Dit is namelijk de tas die ik altijd bij mij heb.
Zeg wel eens gekscherend, daar zit mijn hele leven in.
Alle i.d.papieren, reisdocumenten, geld enz enz.

Doe terloops de tas weer dicht en denk.....wat zit er toch weinig in.
Het schoot mij plotseling door mijn hoofd dat ik. ...mijn plastic zak met alle medicamenten zoals onder andere paracetamol imodium enz. enz. weg was.

Goed Nadenkend zie ik mijzelf zelf nog iets innemen gisteravond laat, en in het donker, op mijn bed in het Parijse hostel.
Ben er van overtuigd dat ik het zakje per ongeluk tussen rommelige lakens en dekens heb gelegd.
En op deze manier over het hoofd heb gezien.

Jemig en wat nu?.....besefte plotseling dat ik morgen dan maar bij de eerste de beste apotheek of drogist de zaak moet gaan plunderen.
Bah geen fijn gevoel om mee te gaan slapen.

Word prompt om halfzes al wakker met barstende koppijn.
Zou dat toeval zijn........neeh heejj! Ben je hebt ook wel weinig water gedronken gisteren...1 liter op 80 kilometer is ook erg weinig m'n jongen,.. hoor ik mezelf in mijn oor tetteren.

Nou dan moet alles maar allemaal op de slow motion toer.
Rustig en langzaam alle spullen op mijn pakezel met wielen vastgemaakt

Een ouder gepensioneerd echtpaar uit voormalig Oost-Duitsland kwam nog even persoonlijk mij de hand schudden en
Mij een goede reis wensend drukt hij mij een papiertje met zijn adres en mobiele tel.nr in mijn hand.

We hadden gisteravond nog een lang en interessant gesprek gehad over de tijd van vóór "die wende Deutschland" en de tijd  er ná.
Erg interessant om te horen hij dit alles had beleefd.

Zij gingen de aankomende weken verder Frankrijk in, ik moest beloven dat, mocht ik op de een of andere manier in de problemen komen, ik hem zou bellen.

Op de fiets springen nu en wegwezen.
Rijd door allerlei  doodstille villa dorpen.
Hier wonen veel forensen die overdag in Parijs werken.

Mijn hoofd bonkt steeds meer.....hoe hoger de bult des te harder mijn hoofd bonkt.
Lijkt alsof er een klepel in mijn hoofd zit die mijn schedeldak als kerkklok gebruikt.
Zit mezelf te verwijten dat ik beter had moeten opletten!

Kom op een soort hoogvlakte...tot aan de horizon alléén maar velden met allerlei gewassen.
Heb moeite om de schoonheid er van in te zien.
Niet zeuren Ben, de echte pelgrim was te voet en had zwaarder.
Nemen zoals het komt is het devies!.

Dan zie ik een 50 meter voor mij een andere fietser in tegengestelde richting verschijnen.
Ondanks dat ik hier ver over deze hoogvlakte heen kijken had ik hem niet aan zien komen.
De fietser ziet er met net zo een bepakte fiets als de mijne er uit als een reiziger.
Het is een man, maakt zichtbaar aanstalten om te remmen en roept onderwijl.....heejjj eenzame fietser waar ga je naar toe?
Ik sta vlak naast hem ook direct stil.
Vertel hem mijn reisdoel, ...ik kom er vandaan zegt hij met oprechte trots.
Zeg tegen hem, dat hij het beter heeft dan ik, wijzend op de windrichting.
Laat hem weten dat die voortdurende harde wind mij begint op te breken en vertel ik hem over mijn medicamenten verlies.

Direct biedt hij mij een heel stripje paracetamol aan.
Ik bedank hem hartelijk en vraag of ik een selfie met hem mag maken.
We praten nog wat over onze wederzijds opgedane ervaringen tijdens deze pelgrimstocht en gaan allebei weer verder.

Wat zou dat toch zijn hè. ....ik zat er eigenlijk al aardig doorheen.
Dacht er over nú al in de ochtend een camping te zoeken na deze 25 loodzware kilometers en in mijn slaapzak te gaan liggen wachten tot die hoofdpijn weg ging.

Fietst daar deze Nederlandse man zo uit het niets komend (leek het wel) mij tegemoet en bied mij de oplossing tegen mijn hoofdpijn aan.
Ik ben niet heel erg religieus. ....maar kreeg toch wel een beetje wonderbaarlijk gevoel over deze gebeurtenis.
Is dit toeval of......zouden er dan toch beschermende krachten zijn die over pelgrims waken.....??

Nadat ik de paracetamol had genomen verdween de hoofdpijn langzaam en heb ik die dag toch nog tot ruim 90 kilometer dichter bij Santiago de Compostella kunnen komen.